به انواع توقف کردن در اسکیت‌سواری پرداختیم و در این گفتار مطالب تکمیلی درخصوص روشهای ترمز در اسکیت‌سواری اشاره خواهیم کرد.
توقف با ابزارهای تعبیه شده در اسکیت به عنوان ترمز
در قسمت انتهائی اسکیت ابزاری بیرون زده به صورت یک لقمه پلاستیک مشکی رنگ نقش ترمز را بازی می‌کند که به عنوان ترمز پاشنه[1] شناخته میشود. این ترمز یکی از ساده‌ترین انواع توقف برای اسکیت‌سواران مبتدی است. پس از آنکه به سرعت مناسب دست پیدا کردید، پاها را به صورت موازی و در حالت آماده‌سازی[2] (با عرضی به وسعت فاصله دو گوش) قرار داده و در حین سرخوردن درحالیکه دستهایمان و نگاهمان رو به جلو و همراستا با شانه‌ها قرار گرفته با شانه‌های کاملاً راست و زانوی خمیده اسکیتی را که دارای لقمه ترمز است به حالت سیزر به جلو میرانیم (همزمان میتوان کمی اسکیت پای بدون ترمز را هم با همان حالت خمیده ساق پا بر روی زبانه اسکیت به عقب کشید) و سپس بدون تغییر در سایر قسمتهای بدن با بلند کردن پنجه همان پا (نوک اسکیت)، لقمه ترمز را بر روی زمین کشیده تا از اصطکاک ناشی از این عمل متوقف شویم (میتوان برای اجرای قویتر کمی بر روی لگن حالت نشسته را انجام داد به صورتیکه پای به عقب کشیده شده و بدن به عنوان اهرم پای به جلو کشیده دارای ترمز عمل نماید). این ترمز به صورت نقطه‌ای عمل نمی‌کند و با توجه به میزان شتاب و سرعت ورود به حرکت از خط ترمز برای توقف کردن برخوردار است.
حرکت ایگِل یا چارلی (به خاطر شباهت آن با نحوه راه رفتن بازیگر و کمدین معروف چارلی چاپلین) حرکتی بسیار ساده و در عین حال کاربردی به‌شمار می آید و خود پایه‌ای برای اجرای حرکات پیچیده‌تر می‌باشد.
مشاهده اجرای چارلی و یا ایگل اسکیت‌سواران، رویارویی با حرکتی بسیار دشوار و سخت را تداعی خواهد کرد، درحالیکه این حرکت یکی از حرکات ساده و با کمترین عامل تکنیکی و پیچیدگی در نقاط موثر، مفاصل و عضلات همراه است. اما آنچه که می‌بایست در اجرای حرکت چارلی یا ایگل مورد توجه قرار داد آمادگی و توان کشش عضلات و تاندون‌های موثر در این حرکت می‌باشد.
برخی افراد به دلایل مختلف (همچون دلایل وراثتی، سابقه ورزشی و ...) از آمادگی بدنی بالاتری برخوردارند و به همین جهت سرعت یادگیری آنها نسبت به سایر افراد بیشتر می‌باشد.
پُزها (وضعیت سر، بدن، پا، بازوها و انگشتان دست)
در باله پنج پُز داریم که شروع یا اتمام همه حرکات با یکی از این پنج پُز انجام میشود و با توجه به آنکه چه پایی در جلو قرار می‌گیرد آنرا پُز راست و یا چپ می‌نامند. شروع حرکت چارلی نیز شبیه به حالت(پُز) اول و دوم از حرکات باله می‌باشد. در موقعیت (پُز) اول پاشنه ها به هم چسبیده و زانوها به خارج چرخیده و دستها با آرنج خم روبروی سینه قرار می‌گیرد و در موقعیت (پُز) دوم پاها به اندازه عرض شانه و در یک راستا باز شده و دستها به طرفین باز قرار می‌گیرد.
اجرای بیومکانیک و آناتومیک حرکت چارلی در اسکیت مشابه حرکات دِمی پُلیه[1] به معنی نشست کوچک (و کمی گِرَند پُلیه[2] به معنی نشست بزرگ) در باله است که بر مبنای همان دو موقعیت یا حالت یا پُز اول و دوم شکل می‌گیرد. در حرکت دِمی پُلیه زانوها را تا جایی خم می‌کنیم که پاها به شکل لوزی در بیاید و رعایت صاف بودن سر، شانه، پشت و لگن و جلو و عقب نرفتن آنها نقش بسیار موثری ایفا می‌کند.
حرکت و جنبش نقش مهمی در بهداشت و تندرستی داشته و عامل مهمی برای رشد و سلامتی است. جلوگیری از حرکت نه تنها موجب توقف رشد بلکه سبب مشکلات روحی و جسمی می شود. برای کودکان و نوجوانان حرکت یکی از معمول ترین راه ها و ابراز افزایش توانایی جسمانی، فکری و عاطفی است. در این راستا نباید ارزش فعالیتهای بدنی را برای تأمین سلامتی، ایجاد نشاط، شادی، یادگیری مهارت ها و شکوفایی استعداد های حرکتی و ورزشی انکار نمود. ارائه فعالیت ها در قالب انواع حرکات و بازی می تواند عامل مؤثری در رشد حرکتی و رشد جسمانی کودکان و نوجوانان باشد.
