برای بسیاری از اسکیت‌سواران، انتقال به اسکیت با چرخ‌های 110 میلی‌متری درد در مفاصل، لیگامان[1] و تاندون[2] ها را به همراه خواهد داشت: زانوها و مچ‌پاها به طور ویژه تاثیر پذیرند. پس انتقال به قطرهای استاندارد جدید به چند مورد اقدام احتیاطی نیازمند است.

سالها، افزایش مداوم قطر چرخ‌های اسکیت منجر به انتقال بار بیشتر به زانوها و مچ پا شده بود. در کمتر از 10 سال، از چرخ‌های 80 میلی‌متری اسکیت به چرخ‌های 110 میلی‌متری نشان دهنده افزایش 37% از قطر[3] چرخ‌های اسکیت داشت!

استرس و فشار بیشتر به مفصل مچ پا

 با لبه‌های مرکزی(تخت)، بار وارد شده بر مچ پا در هر دو نوع چرخ 80 و 110 میلی‌متری یکسان است. مشروط بر اینکه فریم کاملاً عمود و در زیر پا قرار بگیرد. از سوی دیگر و در هنگام اجرای لبه‌های داخلی و خارجی، اجرای دورهای بزرگتر نیروی وارد شده به مچ پا افزایش پیدا می‌کند.

آیا ما بر روی چرخ‌های 110 میلی‌متری اسکیت دچار محدودیت‌های فیزیولوژیکی می‌شویم؟

آیا چرخ‌های 110 میلی متری اسکیت استاندارد است و مچ پا را ایمن نگه می‌دارد؟

هیچ پاسخ پیش ساخته‌ای برای این موارد وجود ندارد و کاملاً به سطح مهارتی اسکیت‌سوار و تیپ بدنی او وابسته است. کاربرد چرخ‌های 110 میلی‌متری اسکیت نیازمند یک دوره تطبیق‌پذیری به همراه استفاده از تجهیزات مناسب است.

با توجه به این در اکثر اسکیت‌سواران سطح متوسط، مانند برخی از نخبگان اسکیت‌سواری، عضلات تحرک بیشتر پیدا کرده و مچ پا تنش‌های سریعتری دریافت می‌کند، وزن کمتری بر روی بلبرینگ‌ها پایدار شده و به ثبات می‌رسد.

در ابتدا، حتی اسکیت‌سواران ملی پوش و نخبه هم برای کاستن مشکلات، به فریم‌های 110*3 و 110*1 امید بسته بودند، تا ببا گذر زمان و تقویت بیشتر مچ پای اسکیت‌سواران، تطبیق‌پذیری بیشتری با تنظیمات فریم 110*4 پیدا کنند.

این موضوع بیانگر آن است که طی کردن یک دوره تقویت عضلانی ضروری می‌باشد.

آناتومی و بیومکانیک مچ پا

مفصل تالوکرورال[4] به عنوان مفصل مشترک لولایی[5] متشکل از استخوان‌های درشت نی[6](ساق پا)، نازک نی[7] و پاشنه[8] است.

از جمله حرکات ساده این مفصل سرخوردن با اسکیت به جلو و عقب یا انعطاف و خم پشتی[9]/کف پایی[10] است.

محدوده مفصل از استخوان ساق پا در لبه داخلی [11] و استخوان نازک نی در لبه خارجی[12] تشکیل شده است. این دو استخوان توسط لیگامان یا رباط[13] به هم وصل و با بازی ناچیزی در مفصل مرکب از غشای میان استخوانی[14] و رباط یا لیگامان های قُدامی(جلویی)[15] و خلفی(پشتی)[16] فعال می‌شود.

هیچ ماهیچه‌ای در مچ پا وجود ندارد ولی تاندون‌ها در مقابل و سمت پهلویی[17] (مثل دورسی به عنوان فلکسور‌های پشتی)[18] و در سمت میانی و پشت[19] (تاندون آشیل)[20] قرار می‌گیرد.

بنابراین مفصل از راه دور و توسط مفصل مشترک تالوکرورال کنترل و اداره می‌شود. هرچند که واقعاً غیر طبیعی است. حرکت سرخوردن بر روی اسکیت (در قسمت بیرون) توسط مفصل ساب تالر[21](یکی از زیر مجموعه‌های مفصل مشترک تالوکرورال مچ پا) تحمل می‌شود.

هنگامی که پا بالا می‌رود (دورسی فلکشن)[22]، حجم تالوس[23] بزرگتر است و مفصل تالوکرورال تحت فشار منفعل قرار می‌گیرد، به طوری که کاملاً سخت و سفت می‌شود. اسکیت‌سوار در حال اسکیت‌سواری و مفاصل بسیار پایدار است.

در طول فرآیند فشار، مچ پا شروع به برگشتن و واژگون شدن[24] و پیچ خوردن به سمت داخل می‌شود. اندازه تالوس کاهش پیدا می‌کند، مفصل سفت می‌شود و تاندون‌های قدامی-خارجی و سپس عضلات خلفی استخوان نازک نی و درشت نی به لطف انقباض تاندونها به هم نزدیک‌تر می‌شوند.

به همین دلیل به راحتی می‌توان فهمید علت درد در کانال‌های عضلانی قسمت جلویی ساق پای اسکیت سواران چیست.

 

تصویر اسکیت‌سوار با سرخوردن بر روی لبه داخلی مچ پا

مچ پا 70% وزن بدن را پشتیبانی می‌کند. (30% باقی مانده بر روی قسمت جلویی پا است) در زمان اسکیت‌سواری بارگذاری شما ایستا باقی می‌ماند، هیچگاه سرخوردن بر روی اسکیت مثل پیاده‌روی نیست. از این رو توزیع بار باید با زاویه ثابت در مچ پا انجام شود که خسته کننده‌تر هم خواهد بود.

 

کمی ریاضی!

ارتفاع به وسیله محل شروع استخوان مشخص می‌شود. برجستگی پاشنه[25]/تیبیا فیکس[26] بین 9 تا 10 سانتی‌متر است. در صورت استفاده از اسکیت‌هایی با تنظیمات فریم 110 میلی متری ارتفاع به 22 سانتی‌متر هم می‌رسد. (12 سانتی‌متر ارتفاع اسکیت +10 سانتی‌متر مچ پا) بعلاوه زاویه درونی آلفا در طول فشار و زاویه خارجی در حال سرخوردن در رابطه با زمین باید عمود باشد. طبق فرمول

M=F*h*sin(alpha)

و سپس لحظه‌ای که فشار یا تنش بر روی مچ پا قرار می‌گیرد.

 

جالب است بدانید اسکیت‌سواری با 70 کیلوگرم وزن و مجهز به اسکیت‌های 110 میلی‌متری، در معرض یک نیروی پیچش مفصل 26.7 (نیوتن بر متر)[27] قرار دارد. درحالیکه در حالت عادی و بدون اسکیت ارزش این نیرو 12 (نیوتن بر متر) است.

به عنوان تقریب اول نیروی F با وزن اسکیت‌سوار مساوی فرض شده است. (اجازه دهید از فشار پا چشم پوشی کنیم)

موارد بیان شده ثابت می‌کند در ارتفاع دو برابر شده (10 تا 22 سانتی متر)، نیروهای پیچ‌دهنده بر غضروف[28] استخوان تالوس اعمال می‌شود، و هرچه مقدار زاویه بیشتر باشد نیروی وارد شده بر درشت نی و نازک نی دو برابر می‌شود و در آخر کاهش هم پیدا نمی‌کند.

برای زاویه 45 درجه (خمیدگی تیز) فشار چرخاننده تقریباً در مقایسه پایی که مچ آن 10 درجه خم است یک برابر می‌باشد.

بسیار خب در شرایط مشابهه، اسکیت‌سوار مجهز به چرخ‌های 84 میلی‌متری ارتفاعی برابر 19.4 سانتی‌متر (9.4 سانتی‌متر +10 سانتی‌متر) پیدا می‌کند و لحظه فشار یا استرس به 27 (نیوتن بر متر) خواهد رسید.

بنابراین وقتی که شما از چرخ‌های 84 میلی‌متری به 110 میلی‌متری منتقل می‌شوید، عامل افزایش استرس 13 درصد بیشتر از زاویه آلفا خواهد بود.

پس اسکیت‌های 84 میلی‌متری در مقایسه با 110 میلی‌متری زاویه موثر از 30 درجه به 26.1 درجه می‌رسد. (در اسکیت‌های 84 میلی‌متری نسبت به 110 میلی‌متری لبه‌ها تهاجم کمتری بر غضروف وارد می‌کنند.)

اما کفش‌های اسکیت کربن استاندارد، مفاصل را به صورت طبیعی پشتیبانی و تقویت می‌کند، استرس و فشار به صورت منفعلانه کاهش می‌یابد و از طریق آموزش و تمرین قابل تحمل می‌شود.

 

آیا این موارد که بیان شد کافی است؟

علاوه بر این، نیروهای بیان شده در بالا، به مرور زمان زوال غضروف‌‌ها را سرعت می‌بخشد. ما به گذشته نگاه نمی‌کنیم، ولی شاید طی 20 سال گذشته نسلی از نخبگان همچون گیلوئل[29]، لوی[30] و .. بیماری و دردهای مربوط به مچ پا را تحمل کرده و از آن رنج می‌بردند.

با این وجود، مچ پا تنها تکه‌ای از پازل تشکیل‌دهنده حرکت در اسکیت‌سواری است. در واقع، مفصلی است در پایان خط اندام‌‌های تحتانی[31] و تنش‌های فیزیکی در لگن[32]، زانوها[33] و مفصل خاجی[34] پر اهمیت است.

مفصلی که بیش از همه رنج می‌برد زانو است، چرا که به منظور انتقال آسانتر از لبه داخلی به لبه خارجی و تحت استرس بالای عضلانی دچار خم شدگی و چرخش می‌شود. کشکک[35] و استخوان درشت نی به برجستگی‌ها یا کندیل های استخوان (مهره استخوان)[36] ران می‌چسبد و به تدریج خراب شدن غضروف را افزایش می‌دهد.

 

سوالات جولیان لیوارد[37] نایب قهرمان ماراتن جهان در سال 2008

(جولیان لیوارد در مسابقات 2008 با اسکیت های 110 میلی متری)

 

سلام جولیان: شما در سال 2008 اسکیت‌های خود را به 110 میلی‌متری تغییر دادید؟

بله نزدیک به دو سال عمر خودم را صرف گذار از این تغییر کردم.

آیا شما در طول دوران گذار بر روی تاندون‌ها و یا مفاصلتان دردی هم احساس می‌کردید؟

خیلی زود خسته می‌شدم و سطح آمادگی‌ام به تدریج کم می‌شد. تاندون‌ها ( در واقع لیگامان‌ها و یا رباط‌ها) هزینه آن را می‌پرداختند و به دوش می‌کشیدند.

شما باید مراقب سقوط‌های خودتان باشید، چرا که تمام سیستم اسکیتیتان حرکت کرده و نقاط فرود هم تغییر می‌کند. در نتیجه شما وزن را بر روی قسمت‌هایی که به عنوان نقطه قوت محسوب می‌شوند و تحمل شرایط در آن راحتر است متمرکز می‌کنید. این دقیقاً همان زمانی بود که من متوجه شدم تمام مشکلات به حمایت مچ پا مربوط می‌شود.

آیا شما سیستم فریم 110*3 را به کار نبردید؟

بله به طور خلاصه در مسابقات قهرمانی جهان خیخون[38] این تلاش را انجام دادم. سوال من پیرامون ارتفاع بود. من کاملاً آن را دوست داشتم. به هر حال درست که برای فرود پا بر روی زمین به دقت زیادی نیاز ندارید. شما می توانید آسانتر فشار بیاورید، حتی اگر فشار‌ها یا پوش‌هایتان نامنظم باشد و هنگامی که شما کمی خسته‌اید خیلی بهتر کار می‌کند.

من به خودم گفتم: "اگر موفق به کنترل و اداره سیستم 110*4 بشوم با هر سیستم دیگری هم قادر به اسکیت‌سواری خواهم بود." من آنرا مدیون شما هستم؛ این راهی ساده برای تفکر کردن و اندیشیدن بود. با توجه به آنچه که تجربه کردم، این نوع تنظیمات را برای اسکیت‌سوارانی که مفاصل ضعیف و یا قدرت متناوب کمی (بر روی مچ پا، زانوها و باسن) دارند، توصیه نمی‌کنم.

من فکر می‌کنم قبل از قرار گرفتن در این ارتفاع باید به خوبی و عمیق بر روی ذهنتان کار کنید. داشتن یک حس عمیق خوب، کیفیت هوشیاری و آمادگی بدن را افزایش می‌دهد. به همین دلیل فکر می‌کنم که با گذر زمان کم کم با مشکلات کنار آمده و آنها را مرتفع می‌نمایید.

 

و در آخر توصیه شما چیست؟

توصیه من انجام تمرینات تعادلی بر روی یک پا با چشمان بسته است، درحالیکه دست‌های خود را در پشت سر بسته‌اید و بر روی یک بالشتک آنرا انجام دهید و تمرینات اینچنینی...

شما باید پس از آن به خوبی مفاصل مربوطه را همچون شناگران و یا هندبالیست ها گرم کنید. (مچ پا، زانو، لگن)

قدرت عضلانی اسکیت‌سوار با چرخ‌های 110 میلی‌متری بسیار مهم است؛ عضلانی‌تر بودن به ضرر سریعتر بودن و چابکی شما در تعادل می‌باشد.

تهیه و تنظیم و ترجمه:

مصطفی علیمحمدی

توسعه دهنده اینلاین اسکیت

Mostafa Ali Mohammadi

Inline skating Developer

منبع:

© Link

© Link

© Link


[1] Ligament – رباط یا لیگامان استخوان ها را در یک مفصل به هم وصل می کند

[2] Tendon – زردپی یا تاندون ماهیچه ها را به استخوان وصل می کند

[3] diameter

[4] Talocrura  joint

[5] Hinge joint

[6] Tibia

[7] Fibula

[8] Calcaneus

[9] Dorsal

[10] Plantar

[11] Internal side

[12] External side

[13] Ligament

[14] Interosseus

[15] Anterior

[16] Posterior

[17] Lateral side

[18] Dorsiflexors, i.e. dorsal flexors

[19] Medial side

[20] Achilles tendon

[21] Subtalar joint

[22] Dorsiflexion

[23] Talus

[24] Eversion

[25] Calcaneus tuberosity

[26] Tibial plateau

[27] Newton meter

[28] Cartilages

[29] Gicquel

[30] Loy

[31] Lower limb

[32] Hip

[33] Knee

[34] Lumbo sacral joint

[35] knee cap

[36] Femoral condyles

[37] Julien Levrard

[38] World Championships in Gijon