رشته تخصصی اسکیت سرعت اینلاین (شروع و پایان) - قسمت دوم

مقدمه

شروعی همچون جهش خون با پمپاژ قلب، رها شدن مثل فنر، نیش زدن یک مار افعی و...

در مسابقات اسکیت سرعت، شروع و پایان نقش بسزایی در پیروزی اسکیت سوار ایفا می‌کند.

به دنبال دستور شروع در پشت خط استارت قرار میگیرد،

پاها با زاویه تقریبی 45 درجه و به اندازه عرض شانه،

از هم جدا و زانوهایی که تقریباً 90 درجه خم است،

هدایت بازوها با آرنج خم در مقابل به راحتی اجرا میشود،

انتهای بازو کمی پشت سر و آماده برای نوسان رو به جلو است،

برای سه گام اول پشت کاملاً صاف است،

و آرنج ها برای سه گام اول خم،

توزیع وزن بر روی دوپا تقریباً مساوی است،

البته برای پشتیبانی خوب و حفظ تعادل پای عقب کمی بیشتر وزن میگیرد،

چشم و سر مسیر را به طور مستقیم از جلو به پایین در نظر میگیرد.

و انتقال ناگهانی وزن به هنگام شروع و پایان است که جایگاه نفرات اول تا سوم را تغییر می دهد.

خط استارت:[1]

اساسا، دونوع استارت مسابقه بیرون از سالن (صحرایی) وجود دارد، این دو نوع از نظر فرم، کاربرد و نحوه اجرا به طور بارزی با یکدیگر تفاوت دارند. نوع اول (که از اهمیت کمتری در این بحث برخوردار است) و برای مسابقه 300 متر سرعتی به کار می‌رود، استارت تایم تریل انفرادی است. این رقابت تقریبا فقط در مسابقات انتخابی داخلی و نیز در مسابقاتی نظیر “قهرمانی جهان” و“مسابقات پان آمریکن” روی می‌دهد. به نسبت نوع دیگر، تعداد انگشت شماری اصولا این نوع استارت را به کار می برند و آن عده که از این استارت استفاده می‌کنند احتمالا تحت نظر یک مربی کار آزموده آموزش دیده‌اند. بنابراین، این شیوه استارت نیاز به بحث مختصری در اینجا دارد.

نوع اول - استارت سرعت (سنسور یا فتوس[2])

مسابقه انفرادی سرعت در 300 متر از این جهت متمایز است که شروع آن با شلیک تپانچه اعلام نمی‌شود تا اسکیت‌باز ملزم به نشان دادن واکنش در قبال شلیک آغاز باشد وکما بیش می‌تواند هر زمان که آماده است مسابقه را شروع کند. به محض اینکه اسکیت باز شعاع نور در خط شروع را قطع کند، زمان‌سنج آغاز به کار مینماید. در این روش استارت، اسکیت‌باز به طور انفجاری و با نهایت قدرت از خط شروع کنده شده و تا حد امکان سریعا سرعت خود را افزایش میدهد. اصل کلی در استارت سرعت این است که اسکیت‌باز می‌باید پیش از قطع کردن شعاع نور و قبل از فعال شدن زمان‌سنج تا حد امکان مومنتوم[3] بیشتری کسب کند. استفاده از یک استارت متداول در این مسابقه انتخاب خوبی نخواهد بود. زیرا به محض اینکه مسابقه دهنده با اسکیت جلویی خود شعاع نور راقطع کند زمان سنج فعال میشود. به منظور بهره‌گیری کامل از این شکل استارت، اسکیت‌باز می‌باید با به کارگیری پای عقب اول از خط شروع رد شده و زمان سنج را فعال نماید. به این طریق، این امکان برای مسابقه دهنده مهیا میشود که پیش از لحظه‌ای که زمان سنج شروع به کار میکند، حرکت را آغاز کرده باشد.

مراحل:

مرحله 1

اسکـــیت‌باز وضــعیت نخســـتین را به این نحو اجرا می‌کــند که اسکیت‌هایش را به شکل T، و هــر اســکیت در زاویه 45درجه‌ای مـــسیر حرکت قرار می‌دهد. پای قوی‌تر جهـــت کندن و شروع حرکت به صورتـــی در جلو قرار می‌گیرد که چرخ آخری قرار میگیرد، که چرخ آخری در تمـــــاس با چرخ وسطـــی اسکیت عقبی باشد. به این طریق، اسکیت پای قوی‌تر قـــدری جلوتر ونزدیک‌تر به خط شروع قرار میگیرد.

مرحله 2

در حالی که اسکیت‌ها در کنار هم قرار دارند، زانوها کاملا خمیده‌اند و همزمان انتهای پشت به حالت نشسته قرار میگیرد. در ضمن پائین آوردن مرکز ثقل، برای حفظ ثبات، دستها به طور افقی در مقابل بدن قرار میگیرند. در این حالت، بدون اینکه حرکتی در پاها به وجود آید، وزن بدن به طور یکسان روی هر دو اسکیت تقسیم میشود. این وضعیت نشسته ایستا، در حدود یک یا دو ثانیه، پیش از اینکه اسکیت‌باز احساس تعادل نماید حفظ میشود.

مرحله3

به دنبال این وضعیت نشسته، حرکت بعدی مستلزم این است که پای پشتی در همان راستای چرخهای اسکیت جلویی به عقب کشیده شود. یعنی همه وزن بدن روی پای جلو، که در وضعیت کاملا خمیده حفظ شده، منتقل میشود. این مسئله بی‌اندازه حائز اهمیت است، چرا که اسکیت پای قوی تر که جلوتر قرار دارد، ضمن عقب بردن نباید بغلتد.

مرحله4

با توجه به اینکه همه وزن بدن روی پای قویتر(جلویی)می باشد، پای پشتی در همین وضعیت باز باقی میماند. اسکیت باز تکانی نوسانی به عقب می‌خورد تا کل وزن روی پای عقب منتقل شود. اسکیت‌باز برای به اجرا درآوردن این انتقال وزن می باید پای جلو را نرم و روان کاملا باز کرده، لگن را اندکی پائین کشیده و اجازه دهد که سر تا سر بالاتنه، تا زمانی که پای آزاد (عقبی) تمام وزن بدن را متحمل می‌شود، به طور افقی حرکت کند. همچنان که وزن بدن روی پای عقب منتقل می‌شود، به تدریج بدن از زانو با زاویه 100 درجه خم میشود. دستها باید در پی بالاتنه در جهت وروی پای عقب کشیده شوند. تمامی جابجایی وزن بدن می باید نرم و آرام صورت بگیرد و این انتقال غالبا با مختصری قوس انجام گرفته وهمراه با آن، همچنانکه حمایت کامل بوسیله پای پشتی صورت می‌گیرد، وزن بدن پایین وسپس بالا کشیده میشود. هنگامی که لگن به عقب حرکت کرده وهمه وزن روی پای پشتی قرار می‌گیرد، با صــرف حداقل زمــان روی پـــــای عــقبی، آغـــاز مرحــله بعــدی نسبتـــا ناگهـــانی انـجـــام می پذیرد.

مرحله5

اکنون اسکیت‌باز پس از به پایان رساندن وضعیت مرحله 4، حرکت نوسانی مسیر مرکز ثقل را معکوس میکند. پای پشتی با قدرت تمام باز می‌شود تا باسن و وزن بدن را مجددا به سمت پای قوی(جلویی) بیندازد. همچنانکه پای پشتی به تـــدریج راست می‌شود، زانوی جلو خـــم می‌گردد تا وزن بدن را متحمل شود. پای قوی‌تر به ما امکان می‌دهد که به جلو هدایت شود وهمزمان با آن همین پا از زاویه 45 درجه اولیه فشار می‌آورد تا بدن را از میان خط شروع عبور دهد.

لگن، بوسیله پای قویتر، به بالا و جلو رانده می‌شود و در همین حین پای پشتی در ناحیه زانو و لمبر خم میگردد تا جهت آماده‌سازی برای اولین گام، از یک طرف بدن به سمت دیگر آن، به حرکت در آورده شود. به این ترتیب، با کمک پای آزاد پشتی که ابتدا شعاع نور را قطع می کند، از مومنتوم کاملا بهره برداری می‌شود.

نوع دوم - استارت دسته جمعی می‌باشد

که در اینجا موضوع مورد بحث ما نمی‌باشد. در گذشته به علت نبود سنسور در ایران استارت سرعت تا حدی مانند استارت دسته جمعی انجام میشد.

ابتدا در پشت منطقه استارت مستقر شوید

(V Start - Side Start – Side Over Start )

فیلم انواع استارت

به طوری که با شنیدن صدای سوت یا کلمه (رو) که معمولا در گذشته استفاده میشود، بدون مکث از خط شروع بگذرید و همانند استارت سرعت یا سنسوری عمل می‌کنیم.

در این نوع استارت بعضی‌ها رو به خط میایستند و بعضی دیگر به پهلو می‌ایستند؛ دراینجا توصیه می‌شود که به هر شکلی که راحتتر هستید بایستید.

خط پایان[4]

در پاره‌ای موارد، یک مسابقه‌دهنده ممکن است در رقابت مستقیم برای رسیدن به خط پایان به سرعت بدود. تکنیکی شناخته شده تحت عنوان شکار در خط[5] معمولا بوسیله اسکیت‌بازان طراز اول برای تضمین پیروزی در مبارزه مورد استفاده قرار می‌گیرد. قوانین بین المللی شخصی را برنده اعلام می‌کند که اسکیت‌هایش، در صورتی که حداقل یک چرخ در تماس با زمین باقی مانده باشد، قبل از همه از خط پایان عبور کند.

در رقابت تنگاتنگ سرعت، این تکنیک به منظور دراز کردن یک اسکیت جلوتر از بـــدن مورد استفـــــاده قــــــرار میگیرد. چه بسا اسکیت‌بازی که اندکی عقب‌تر از شرکت کننده رقیب باشد، در عمل بتواند با به کارگیری این تکنیک حریف را شکست دهد. اما برای اجرای بی‌خطر آن در سرعت‌های بالا، تعادل و انعطاف‌پذیری بسیار زیادی مورد نیاز است. و به دو صورت زیر اجرا میشود.

نوع اول سیخ زدن[6]

اولین تکنیک ساده‌تر و مستلزم هل دادن مستقیم پا به جلو می‌باشد. اسکیت‌سوار باید همه وزن بدن را روی پای تکیه‌گاه عقبی بیندازد. در حالی که وزن بدن اندکی عقب نشسته است، پای پیش آمده بر روی زمین را با زانوهای کاملاً باز تا جایی که امکان دارد بر روی تمام چرخها یا حداقل تک چرخ پاشنه به جلو هل دهد، با وجود اینکه اجرای این تکنیک سخت نیست، اما در سرعت‌های بالا ممکن است منجر به از دست دادن تعادل شود. تنظیم زمان برای موفقیت فوق‌العاده حساس و ضروری است.

نوع دوم خیز برداشتن[7]

اجرای این تکنیک به مراتب دشوارتر است و تنها اسکیت‌سواران حرفه‌ای‌تر قادر به اجرای آن خواهند بود. در این تکنیک اسکیت جلویی بر روی چرخ پاشنه‌ای و اسکیت عقبی بر روی چرخ پنجه‌ای قرار می‌گیرد. (شبیه به تو و هیل یا صد و هشتاد)

در مجموع روش لانچ از روش جاب بهتر است. چرا که فضای بیشتری به اسکیت‌سوار می‌دهد تا پای خود را به جلو پرت کند. احتمال برنده شدن فردی که تکنیک دوم را استفاده می‌کند بیشتر است ولی اجرای آن مستلزم قدرت استثنایی، انعطاف‌پذیری بی‌نظیر وثبــــات فوق‌العاده می‌باشد.