اسکیت‌سواری آفرود (اسکیت‌سواری نوردیک و کراس‌کانتری)

اسکیت‌سواری آفرود (خارج از جاده)[1] از شاخه‌های غیر‌رسمی اسکیت است که اسکیت‌سوار با استفاده از اسکیت‌هایی دارای چرخ‌های بزرگ تویوبی یا تویوبلس برای حرکت بر روی سطوح چمنی، خاکی، کوهستانی، جنگلی و ... و به طور کلی مناطق خارج از جاده و محیط شهری استفاده می‌کند.

برخی از اسکیت‌های کلاسیک این شاخه که توسط کمپانی رولربلید در اواخر دهه نود میلادی طراحی شد؛ مدل کایوت[2] بود، این اسکیت دارای سه چرخ بزرگ به عنوان پیشتاز شاخه آفرود در اسکیت‌سواری محسوب می‌شد. بعدها کمپانی پاور اسلاید[3] پس از نزدیک به پانزده سال در سال 2012 میلادی با ارائه مدل وی‌ساو[4] بار دیگر علاقمندان این شاخه از اسکیت را خوشحال کرد.

کمپانی روسز نیز با تولید بیگ کت‌های[5] خود در این عرصه فعالیت داشت.

شاخه‌های اسکیت‌سواری نوردیک و اسکیت‌سواری کراس‌کانتری از قدمت نسبتاً بیشتری برخوردار است، اسکیت‌ها دارای دو چرخ در جلو و عقب بوت می‌باشند و اسکیت‌سوار برای حرکت از دو عدد چوب‌دستی استفاده می‌کند.

به دلیل فاصله طولی بین چرخ‌ها قدرت مانور پایین بوده و معمولاً در سراشیبی‌های از پیش شناسایی شده برای اسکیت‌سواری استفاده می‌شود.

این شاخه یکی از بهترین روش‌های تمرینی خارج فصل برای اسکی سواران محسوب می‌شود.

طراحی و مواد به‌کار رفته در این اسکیت‌ها مختص محیط‌های مرتبط با آنها است و استفاده در مسیر و محیط‌های غیر معمول مثل آسفالت منجر به استهلاک و از بین رفتن قسمتهای مختلف اسکیت خواهد شد.

اسکی اسکیتنگ[6] و کلاسیک اسکینگ[7] دو شاخه اصلی رشته کراس کانتری محسوب میشود. چه بر روی اسکیت و چه بر روی اسکی با ایجاد فشار بر روی لبه‌های داخلی و یا ضربه پیاپی پا و یا هر عنوان دیگری مثل پوش زدن، استروک کردن و... کار یکسان برای به جلو راندن اسکیت و یا اسکی انجام می‌پذیرد.

شاید به تعداد مربیان اسکیت تکنیک‌های مختلف برای اسکیت‌سواری نوردیک یا کراس‌کانتری وجود داشته باشد. اما 5 تکنیک اصلی و آکادمیک برای این موضوع قابل تعمیم می‌باشد.

پنج تکنیک مقدماتی اسکیت[8]

حرکت با اسکیت‌های مورب[9]

این روش برای حرکت در سربالایی و شروع کار پر اهمیت است و به مرور زمان و با افزایش مهارت اهمیت خود را از دست خواهد داد. این روش یک نجات‌دهنده واقعی[10] در شروع حرکت بر روی سطوح غیر صاف است.

آفسِت[11]

میتوان از این روش برای عبور از سربالایی‌های شدید استفاده کرد و در این حالت اسکیت‌ها کاملاً از هم دور شده و به زاویه 180 درجه نسبت به هم می‌رسند. همچنین وضعیت دستها و پاها نسبت به هم موافق است. (یعنی اگر دست و چوبدستی دستی جلو باشد اسکیت همان دست هم جلو است و بالعکس)

یک اسکیت[12]

یکی از متداول‌ترین روشها بوده و در سطوح صاف و سرازیری‌های ملایم به کار می‌رود. همچنین با توجه به میزان توان و مهارت اسکیت‌سواران در سربالایی‌های ملایم نیز به‌کار می‌رود.

دو اسکیت[13]

وقتی که سرعت حرکت بر روی یک اسکیت زیاد شد وقت آن است که از روش دو اسکیت استفاده کنیم. این روش یکی از تکنیک‌های مناسب برای همگام شدن با افزایش سرعت به‌خصوص در سرازیری‌ها و سطوح صاف است.